سرانجام زمستان سرد مصائب فرزندان روسپید انقلاب سپرى شد و به لطف خداى خمینى، با آمدن بهار سال 1360، خسران و روسیاهى براى لیبرال‏هاى شیاد و سردمدار متفرعن آنان بنى‏صدر بى‏آبرو باقى ماند. در پى حذف باند خائن بنى‏صدر از مناصب كلیدى دستگاه اجرایى نظام جمهورى اسلامى و فرماندهى نیروهاى مسلح انقلاب و آغاز حاكمیت یكپارچه حزب‏اللَّه، خونى تازه در شریان ملت و مدافعان میهن اسلامى در جبهه‏ها به گردش درآمد. از آنجا كه بنى‏صدر در جهت تحكیم موقعیت خود، به كرات در كنفرانس‏هاى خبرى، سخنرانى‏ها و مقالاتش عوام‏فریبانه لاف مى‏زد: «در صورت بركنارى من از فرماندهى جنگ، انسجام نیروهاى مسلح بر باد مى‏رود، شیرازه جبهه‏ها از هم گسیخته مى‏شود، لشكرهاى عراق به سهولت آبادان را اشغال مى‏كنند و...»، لازم بود كه رزمندگان اسلام با حركتى توفنده در جبهه‏ها، پوشالى بودن چنین دعاوى مضحكى را به دوستان دلسوز و دشمنان كینه‏توز انقلاب اسلامى اثبات نمایند.
همین ضرورت باعث شد كه در قدم اول، سربازان رشید ارتشى و سپاهى مقام ولایت، عملیات «خمینى روح خدا، فرمانده كل قوا» را در جبهه جنوب محور دارخوین، با موفقیت اجرا كنند. نبردى پیروزمند كه صرف نامگذارى آن به نام نامى حضرت روح‏اللَّه(ره) در حكم مشت كوبنده‏اى بر دهان پلید یاوه‏گویانى از قماش بنى‏صدر و دیگر سران جبهه متحد ضدانقلاب محسوب مى‏شد. در پى خاتمه ظفرمندانه این نبرد در جبهه دارخوین، نوبت تحركى قاطع در جبهه‏هاى غرب كشور از سوى دلاوران سپاه و ارتش فرا رسیده بود. به فاصله 4 روز از فاجعه انفجار بمب در دفتر مركزى حزب جمهورى اسلامى و شهادت 72 تن از یاران مخلص و با وفاى امام و امت، در شامگاه یازدهم تیرماه سال 1360، احمد به اتفاق افسر رشید ارتش اسلام و فرمانده دلاور گردان 112 از تیپ 3 لشكر 28 ارتش، سرگرد شهید رسول عبادت دست به كار آغاز عملیاتى برق‏آسا در جبهه شمال‏غربى مریوان گردید. اهداف این تهاجم، آزادسازى ارتفاعات استراتژیك «قوچ سلطان» بود. در تشریح مشخصات این هدف سوق‏الجیشى باید گفت كه بلندترین قله آن، كله‏قندى موسوم به دو لبه توتمان است و قله مزبور بر روى كل نوار مرزى مریوان - پنجوین اشراف دارد. از آنجا كه ارتفاعات قوچ سلطان، نقطه الحاق خاك عراق به ایران است، در آن زمان، از حیث اشراف دید و تسلط بر منطقه، براى هر دو طرف جنگ اهمیت فوق‏العاده‏اى داشت.
یكى از رزمندگان واحد ادوات سپاه مریوان از وضعیت ارتفاعات قوچ سلطان در آن آغازین روزهاى تابستان 1360 مى‏گوید:
«... این ارتفاعات، در اشغال چند واحد از سپاه یكم نیروى زمینى ارتش عراق بود. عراقى‏ها آنجا پایگاه مهمى احداث كرده بودند و با اشرافى كه از روى قوچ سلطان به كل منطقه داشتند، همه جا را به خوبى زیر دید گرفته بودند... تمام مراحل برنامه‏ریزى شناسایى‏ها، طراحى عملیات و بعد هم فرماندهى این حمله را برادر احمد شخصاً به عهده داشت.»
مهم‏ترین نیازمندى احمد براى اجرایى كردن طرح عملیات در جبهه قوچ سلطان، در اختیار داشتن نیروى رزمى مكفى بود. لذا او در آخرین روزهاى خرداد 1360، براى تأمین نیروى مورد نیاز خود به تهران رفت تا بلكه بتواند از پادگان ولى‏عصر(عج) سپاه تهران براى رفع این حاجت اساسى، یارى بگیرد. یكى از رزمندگان گردان چهارم سپاه تهران در آن مقطع مى‏گوید:
«... اواخر خرداد ماه سال 1360 بود و تهران هر گوشه‏اش غرق در آشوب و اغتشاش. بنى‏صدر و اعوان و انصار منافق و ملى و چپى او تیغ‏شان را براى انقلاب از رو بسته بودند و دم به دقیقه به ما خبر مى‏رسید اتوبوس واحد آتش زده‏اند، زن و دختر مردم را با موكت‏بُر سلاخى كرده‏اند، قصد دارند به مراكز حساس دولتى حمله كنند. خلاصه، اوضاع خیلى آشفته‏اى بود. امنیت تهران عمدتاً به دوش نیروهاى سپاه تهران و مشخصاً پادگان ولى‏عصر(عج) افتاده بود و به علت محدودیت نیرو و امكانات، فرصت سر خاراندن هم نداشتیم. توى یك چنین اوضاع و احوالى بود كه خبردار شدیم برادر احمد متوسلیان به پادگان آمده. خبر آوردند قصد دارد در جبهه مریوان به اتفاق بچه‏هاى گردان 112 تیپ 3 لشكر 28 ارتش روى ارتفاعات قوچ سلطان كار كند و عراقى‏ها را از روى قله بریزد پایین! منتها براى این كار به یك گردان نیروى سپاهى ورزیده احتیاج دارد.
بعد از جلسه‏اى كه با فرماندهان پادگان داشت، سرانجام قرار شد بچه‏هاى گردان 4 را كه به گردان فتح هم معروف بود، براى اجرایى شدن طرح عملیاتى احمد، بفرستند به مریوان.
حدود 10 روز بعد از این ماجرا بود كه ما بچه‏هاى گردان 4 وارد منطقه مریوان شدیم. ابتدا به ساكن در یك بُنه موقّتى مستقر شدیم. دو - سه ساعتى نگذشته بود كه دیدیم برادر احمد براى خوشامدگویى به ما، تشریف آورده. خب، ما وصف رشادت‏ها و سلحشورى‏هاى ایشان را خیلى شنیده بودیم و از این كه خدا به ما توفیق داده بود تحت امر او بجنگیم واقعاً شاكر بودیم. در آن ملاقات، برادر احمد حدود نیم ساعت براى جمع بچه‏هاى گردان 4 صحبت كرد. چیزى كه در این دیدار توجه مرا به خود جلب كرد، شعف و خوشحالى غیرقابل وصفى بود كه در سیماى ایشان مى‏دیدیم. خیلى خوشحال بود. هم از بابت حذف غدّه سرطانى بنى‏صدر و بنى‏صدریون از بدنه نظام و هم از بابت این كه بعد از مدت‏ها كه سپاه مریوان با كمبود نیرو دست به گریبان بود، حالا یك گردان تازه نفس از نیروهاى كیفى و زبده سپاه تهران به جمعِ معدود قواى جبهه مریوان اضافه شده است.»
احمد خود از چند و چون حماسه فتح ارتفاعات قوچ سلطان، از طرح‏ریزى تا پایان نبرد این گونه روایت مى‏كند:
«... قبل از این حمله، یك بار در مهرماه سال 59 ما حمله‏اى به قوچ سلطان داشتیم. در آن حمله متأسفانه آن‏طور كه باید، موفق نشدیم و در نهایت طى یك درگیرى نزدیك با دشمن، پنج شهید از ما و پنجاه كشته از عراقى‏ها بر جاى ماند. در آن حمله، فرماندهى نیروهاى ارتش به عهده شهید سرگرد رسول عبادت بود. آن موقع ایشان فرمانده گردان 112 تیپ 3 لشكر 28 ارتش بودند. البته عراق هم توسط رادارهاى قوى خودش هر سلاح سنگینى را كه از طرف ما شلیك مى‏شد ردیابى مى‏كرد و بلافاصله آن را با توپخانه بدون دیده‏بان مجهز خود مى‏زد. كالیبر 50 ما را زد، تفنگ 57 ما را به همراه خدمه آن زد. خلاصه ما نتوانستیم قله دو لبه توتمان را تصرف كنیم.
حدود 9 ماه از این درگیرى گذشت و ما آمدیم براى حمله مجدد به قوچ سلطان یك طرح كلى آماده كردیم. در جریان شناسایى مجدد منطقه، دیدیم ارتش عراق نیروهاى خود را در چهار منطقه مرانه، بیاره، گود خزینه و قوچ سلطان مستقر كرده است. به یارى خدا طرح عملیات را تكمیل كردیم و قرار شد كه یك گروهان از ارتش به همراه تجهیزات خود به طرف قوچ سلطان برود و برادران سپاه هم كه جمعى گردان چهارم سپاه تهران بودند ضمن عبور از قلب مواضع دشمن، از پشت سر و از راه تداركاتى عراق جلو بیایند. در تاریخ 11 تیر [1360]، یك شب قبل از حمله، ما جلسه هماهنگى مشترك سپاه و ارتش را برگزار كردیم. در آنجا من گفتم: باید موشك تاو هم بیاید كه اگر زرهى عراق وارد عمل شد، موشك تاو آنها را بزند. سرگرد عبادت مى‏گفت: موشك تاو نمى‏خواهد، من گفتم: نه! آوردن تاو لازم است. به هر حال قدرى بین ما جر و بحث پیش آمد. من گفتم: جناب سرگرد! دفعه قبل نیروهاى شما آنچنان كه باید عمل نكردند و در نتیجه عملیات 9 ماه به تأخیر افتاد. در نتیجه، ایشان با كمال شجاعت و شهامت گفت: این بار من اولین نفرى هستم كه داخل سنگرهاى عراق مى‏رود تا دیگر كسى برایم كُركُرى نخواند!
سرانجام، ساعت 8 شب جلسه ما خاتمه یافت. فقط یك ساعت به آغاز حمله مانده بود؛ كه این همرزم عزیز ما - سرگرد عبادت - آمد و گفت: برادر احمد! حالا دیگر وقت آن است كه باید با هم وداع كنیم. ممكن است فردا من نباشم و یا شما نباشید. خلاصه با هم دیده‏بوسى كردیم و سرگرد عبادت با نیروهایش از ارتفاعات بالا رفت. اولین نفرى كه دلیرانه به طرف سنگر آتشبار عراق هجوم برد، سرگرد عبادت بود كه تیربارچى دشمن او را به رگبار بست و وقتى كه بالاى سرش رسیدیم، دیدیم سه گلوله خورده و به شدت مجروح شده. ما پیكر مجروح این افسر قهرمان را به سرعت به عقب فرستادیم، اما متأسفانه جراحات شدید او باعث شد كه در اواسط جاده كرمانشاه، داخل آمبولانس به شهادت برسد(23)... بچه‏هاى سپاه كه از پشت به مواضع دشمن رخنه كرده بودند حوالى ساعت 4 صبح به پاى سنگرهاى عراق رسیدند.
قرار بود مرحله اصلى عملیات با تهاجم هلى‏كوپترهاى كبراى هوانیروز ارتش به مواضع دشمن شروع شود. به محض روشن شدن هوا، هلى‏كوپترها آمدند و همین جا لازم است ذكرى از شجاعت بى‏نظیر خلبانان قهرمان هوانیروز داشته باشم. خلبانان ما تا فاصله 20 مترى سنگرهاى عراقى جلو مى‏آمدند و راكت‏هاى خود را به داخل این سنگرها شلیك مى‏كردند و بعد هم داخل سنگرهاى دشمن را با تیربارهاى خودشان زیر آتش مى‏گرفتند. وقتى كه كار هلى‏كوپترها تمام شد، بلافاصله ما به نیروها آرایش حمله دادیم، اللَّه اكبر گفتیم و تهاجم نهایى آغاز شد.
صداى اللَّه‏اكبر در همه جاى ارتفاعات قوچ سلطان پیچیده بود. به محض شروع حمله 82 عراقى اسیر شدند و كمى بعد، شمار اسرا به 170 نفر رسید. ناگفته نماند كه تعداد زیادى از افسران دشمن هم به اسارت درآمدند. من از یكى از این افسران پرسیدم: چطور شد كه شما شكست خوردید؟ او گفت: آن نعره اللَّه اكبرى كه شما مى‏كشیدید، ما گفتیم كه حداقل با سه گردان به ما حمله كرده‏اید و آن حالت دویدن تهاجمى شما را كه دیدیم، گفتیم لابد این نیروى انبوهى است كه دارد از ارتفاع بالا مى‏آید. به همین خاطر تسلیم شدیم؛ و الا اگر مى‏دانستیم كه شما از حیث نفرات این قدر معدود هستید، هرگز تن به چنین ننگى نمى‏دادیم و تسلیم نمى‏شدیم!».
احمد در این یورش نیز به سان نبرد دزلى، از اصل غافلگیرى دشمن نهایت استفاده را به عمل آورد. به گفته یكى از سرداران سپاه اسلام كه در عملیات قوچ سلطان توفیق حضور داشته است:
«... در این حمله، احمد یك مانور تمیزى انجام داد. خیلى سریع با استفاده از بچه‏هاى گردان چهارم سپاه، عراقى‏ها را دور زد و از پشت سر آنها سر در آورد و غافلگیرشان كرد. كل نیروهاى احمد در این حمله، كمتر از 200 نفر بودند؛ در حالى كه عراق در تپه‏هاى اطراف ارتفاعات، یك گردان مجهز و روى قله دو لبه توتمان هم نیرویى به استعداد یك گروهان به علاوه مستقر كرده بود؛ با سنگرهایى محكم و میادین مین.
عراق یك سرى سنگرهاى اصلى در زیر خطالرأس ارتفاعات و یك سرى سنگرهاى فرعى هم در نقاط جنگلى شمال شرقِ قوچ سلطان احداث كرده بود. پایین این سنگرها هم دو روستا قرار داشت كه در اشغال ضدانقلاب بود. خلاصه، احمد با یك حمله غافلگیركننده، خیلى تمیز ارتفاعات و همه این مناطق را آزاد كرد.»
از دیگر جلوه‏هاى درخشان این نبرد نابرابر، مى‏توان به نفوذ رزم‏آوران تحت امر احمد به شهر «پنجوین» استان سلیمانیه عراق اشاره كرد. درگذر 10 ماه از آغاز تهاجم ماشین جنگى رژیم بعث و اشغال مناطق وسیعى از خاك میهن اسلامى توسط متجاوزان عراقى، براى نخستین بار، در جریان نبرد قوچ سلطان نیروهاى ایرانى توانستند ضمن آزادسازى نوار مرزى، با جهشى برق‏آسا خود را به عمق مواضع دشمن اشغالگر در شهر پنجوین برسانند. احمد با اشاره به این توفیق شگرف مى‏گوید:
«... این عملیات براى ما پیروزى بزرگى محسوب مى‏شد؛ چرا كه توانستیم ضمن تعقیب نیروهاى عراقى و پیشروى در خاك دشمن شهر پنجوین را هم به تصرف خود در آوریم.
نیروهاى عراقى به طرز مفتضحانه‏اى داشتند در مى‏رفتند و ما مى‏دیدیم كه اینها تمام كوله‏بارشان را بسته‏اند و دارند برق‏آسا فرار مى‏كنند. با ورود برادران به شهر پنجوین، ما به رده‏هاى بالا اصرار مى‏كردیم كه شما را به خدا به ما نیرو بدهید. چهارصد - پانصد نفر نیرو بیشتر نمى‏خواهیم تا تصرف این شهر را - به عنوان اولین شهر عراقى كه به دست ایران مى‏افتد - قطعیت بخشیم و تثبیت كنیم. منتها خب، چون نیرو به اندازه كافى در منطقه نبود، دیگر نتوانستیم جلوتر برویم... به هر حال با این حمله دیگر براى عراق مسأله تثبیت نیروهاى ما روى ارتفاعات قوچ سلطان كاملاً محرز شد.»
آرى، از جمله بركات حاكمیت حزب‏اللَّه بر مقدرات كشور، همین گشایش شگرفى بود كه در كار فرو بسته جنگ به وجود آمد.
عملیات دارخوین و از پس آن، تسخیر ارتفاعات قوچ سلطان، نخستین نشانه‏هاى این گشایش پر بركت و الهى بودند. اینك، نوبت برداشتن گام‏هایى بلندتر بود. كمتر از سه ماه پس از خاتمه حماسه قوچ سلطان، اولین پیروزى عظیم قواى مسلح انقلاب در جبهه‏هاى جنوب، با همدلى و رزم متحد دلاوران ارتش، سپاه و بسیج مردمى به دست آمد: مهر 1360، حماسه شكستِ حصر آبادان، در نبرد ثامن‏الائمه‏(ع).

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: